Porosty to coś pomiędzy grzybami a glonami. Glony to zazwyczaj małe zielone kuleczki, które w świetle słonecznym wytwarzają składniki pokarmowe dla siebie i dla grzybów. Grzyby natomiast tworzą warstwę wokół glonów i utrzymują wilgoć. Zarówno glony jak i grzyby działają wobec siebie na zasadzie symbiozy. Nauka zajmująca się badaniem porostów to lichenologia.
Zdjęcie porostów rosnących na krzewie:
Na świecie istnieje około 20 000 gatunków porostów, gdzie niektóre rosną na podłożu glebowym, inne na skałach, a jeszcze inne na korze drzew. Pojawiły się one około 400 mln lat temu. Dzieli się je na:
- nitkowe,
- krzaczaste - wyglądają jak krzaczki, są rozgałęzione, a te rosnące na drzewach zwisają,
- liściaste - są podobne do pofałdowanego liścia, lekko odstają od podłoża,
- skorupiaste - podobne do skorupy, są płaskie,
- proszkowate - są mniejsze od skorupiastych porostów.
Porosty są bardzo wytrzymałe i mogą przetrwać nawet w takich miejscach, w których inne rośliny nie dałyby rady np. na obszarach arktycznych, górskich szczytach czy pustyniach. Dlatego też występują na terenie całej kuli ziemskiej w każdej szerokości geograficznej. Przetrwają bardzo wysokie i bardzo niskie temperatury, słoną wodę i wysokie dawki promieniowania UV. Mimo to porosty są roślinami bardzo czułymi, najbardziej na dwutlenek siarki, dlatego też wykorzystuje się je do badania poziomu zanieczyszczeń. Długość życia porostów to od 50 do 100 lat. Najstarszym typem porostu jest wzorzec geograficzny, który może żyć nawet 9 000 lat.
