Mazak, flamaster, często tych nazw używa się zamiennie. Trzeba natomiast wiedzieć, że mimo, te przedmioty są do siebie podobne i stanowią dwa określenie na ten sam rodzaj pisaka, który w środku ma porowaty rdzeń nasączony tuszem. Końcówka pisząca jest również porowata, dzięki czemu tusz powoli przepływa na powierzchnię papieru czy innego materiału. Zasadniczo nie różnią się one niczym prócz nazwy, a jednak istnieje podział według, którego mianem:
- mazaka, flamastra i pisaka określa się przedmiot piszący o grubości kreski do 4 mm, zaś
- markera określa się przedmiot piszący o grubości kreski od 4 mm wzwyż. Służą one głównie do zaznaczania tekstu na kartce bądź do pisania po tablicy.
Prócz tej różnicy w grubości nie ma żadnych innych różnic. Mazaki, flamastry itp. zawierają w sobie rdzeń, który jest nasączony tuszem czarnym, bądź w innym kolorze. Kreska, powstała przy pisaniu flamastrem, jest grubsza i trwalsza niż w przypadku długopisu. W dodatku, w przeciwieństwie do długopisów flamastry występują w szerokiej gamie kolorów, ze względu na dużą chłonność rdzenia, a więc i możliwości tworzenia pigmentów. Są jednak różne rodzaje mazaków, pisaków, które mają bardzo wszechstronne zastosowania i służą innym celom. Są np. mazaki tradycyjne, które określa się mianem mazaków zmywalnych, czyli że można je łatwo zmyć z powierzchni tablicy za pomocą gąbki czy ściereczki.
Są także mazaki niezmywalne czyli tzw. permanentne. Nie da się ich usunąć niczym, choć jeśli macie małe dzieci, które lubią rysować po meblach to możecie spróbować gumki do ścierania, żeby pozbyć się mazaka z mebli.
Prócz nich możemy zakupić też mazaki przezroczyste, czyli inaczej transparentne. Takim rodzajem mazaków zaznacza się tekst w gazetach czy drukach, ale nie w książkach.
Jeśli chodzi o historię powstania mazaków to pierwsze flamastry, które powstały w latach 40-tych XX wieku, to były po prostu zmodyfikowane pióra - zamiast stalówki były wyposażone w rodzaj knota, po którym spływał atrament. Za ojca wynalazku uznawany jest Sidney Rosenthal pochodzący z USA. W roku 1953, w sprytny sposób połączył pojemnik na atrament z knotem z wełnianego filcu i piszącą końcówką. Całość nazwał “magic marker” czyli magiczny mazak, bo umożliwiał rysowanie niemal po każdej powierzchni.
W roku 1962, Japończyk Yukio Horie z Tokio Stationery Company poprawił i udoskonalił magiczny mazak - wyposażył narzędzie w cieniutką końcówkę z włókien akrylowych, umożliwiającą pisanie na papierze bez rozmazywania. Jednocześnie zastąpił atrament tuszem, dzięki czemu mazaki zaczęto produkować w rozmaitych kolorach.
