Zamek w Drzewicy
Powstał w latach 1527 – 1535. Wystawił go arcybiskup gnieźnieński Maciej Drzewicki. Styl – gotycko-renesansowy. Zamek usytuowany jest nad rzeką Drzwiczką. Po panowaniu arcybiskupa zamek ofiarowany zostaje siostrom bernardynkom. W kolejnych latach zamek przeszedł dwa spalenia. Po drugim z nich siostry opuściły go i już nikt w nim nie zamieszkał. Od tamtego czasu popada on w ruinę. Zamek posiadał 4 kwadratowe wieże, które zachowały się do dziś. W ogóle sam zamek jest jedną z najlepiej zachowanych rezydencji w Polsce.
Zamek w Inowłodzu
Powstał w XIV wieku z polecenia Kazimierza Wielkiego. Położony jest w dolinie rzeki Pilicy. Styl – gotyk. Posiadłością tą rządził Piotr Tłuk – kasztelan inowłodzki. Nie trwało to długo ponieważ jeszcze w tym samym wieku zamek przeszedł w ręce Jana i Abrahama Niemirów Nowodworskich, zaś w 1393 roku kupił go Władysław Jagiełło. W roku 1515 zamek stał się własnością zamożnego polskiego szlacheckiego rodu Drzewickich. Niedługo potem zamek został zniszczony przez pożar. Odbudowywano go 4 razy. Po panowaniu rodziny Drzewickich, zamek przeszedł w ręce rodu Lipskich. Potem w czasie potopu szwedzkiego często zmieniał właścicieli. Od tamtego czasu zamek bardzo niszczał i zaczął popadać w ruinę. Po II wojnie światowej rozpoczęto badania pozostałości zamku. Zaś w roku 2007 odbudowano zamek jako ruina trwała.
Zamek w Łęczycy
Powstał około 1345 roku na polecenie króla Kazimierza Wielkiego. Była to jednocześnie jego rezydencja. Dopiero później stała się siedzibą starosty łęczyckiego. Spalono go przez Krzyżaków, lecz udało się go odbudować. W 1410 roku więziono tu jeńców wojennych. Zamek w kolejnych latach pełnił rolę Sejmu, potem jako siedziba króla Kazimierza Jagiellończyka. W XV wieku na zamku wybuchł pożar, który zniszczył całą budowlę. Taki popadający w ruinę zamek stał tu do lat 60. XVI wieku. Generalny remont przeprowadził dopiero Jan Lutomirski – starosta łęczycki w latach 1563 – 1565. Zamek został przejęty przez wojska szwedzkie w czasie potopu szwedzkiego, ale odbił go król Jan Kazimierz. Na przełomie XVIII i XIX wieku zamek niszczał, a okoliczni mieszkańcy rozbierali z niego cegły i budowali własne domy. Po II wojnie światowej mieściła się tu siedziba hufca harcerskiego. W 1964 roku wzniesiono tu Dom Nowy częściowo odbudowując zamek. Obecnie mieści się tu Muzeum.
Zamek w Oporowie
Powstał w latach 1434 – 1449. Styl – gotyk. Wzniósł go biskup kujawski Władysław Oporowski. Początkowo zbudowano tu mieszkalną wieżę rycerską, która była usytuowana na sztucznej wyspie nad rzeką Słudwią. Później dobudowano budynki mieszkalne, mury obronne oraz basztę z kaplicą. Zamek mimo wielu przebudów niewiele zmienił się od pierwotnego wyglądu. We wnętrzu zamku, które dziś służy jako Muzeum, można do dziś zobaczyć renesansowe stropy, barokowe otwory okienne, klasycystyczne sztukaterie czy „kredens”, czyli przybudówkę na dziedzińcu.
Zamek w Rawie Mazowieckiej
Powstał w XIV wieku. Styl – gotyk. Wzniósł go Kazimierz Wielki. Zamek miał pełnić funkcję obronną części Mazowsza. W latach 1455 – 1462 był on siedziba samodzielnego Księstwa Rawskiego. Przetrzymywano w nim skarb rawski, lecz niestety odnaleźli go i zabrali wojska szwedzkie, które uciekając wysadzili zamek w powietrze. Nigdy go nie odbudowano w całości. Podjęto się jedynie wybudowania wieży i części warowni. Zamek miał kształt czworoboku, posiadał fosę i most zwodzony.
Zamek w Uniejowie
Powstał w latach 1360 – 1365. Styl – gotyk. Wcześniej w tym miejscu stała drewniana fortyfikacja. Zamek wybudował arcybiskup gnieźnieński Jarosław Bogoria Skotnicki – współpracownik króla Kazimierza Wielkiego. W latach 1525 – 1534 zmodernizowano budynek przez co utracił wiele gotyckich cech. W XVII wieku stał się rezydencją i przestał pełnić funkcje obronne. Zamek potem przeszedł w ręce Tollów, którzy dokonali przebudowy i nadali zamkowi klasycystycznego stylu.
