Butelka lejdejska to butelka służąca do magazynowania elektryczności. Jest to najstarsza postać kondensatora elektrycznego.
Właściwości butelki odkrył Pieter van Musschenbroek (profesor uniwersytetu w Lejdzie w Holandii) w 1746 roku. Pierwotnie butelka była po prostu naczyniem ze szkła wypełnionym wodą i zatkanym korkiem. Korek był przebity na wylot metalowym gwoździem lub igłą.
Szkło jest izolatorem elektrycznym, dzięki któremu mogą rozdzielać się ładunki elektryczne dodatnie i ujemne. Butelkę można ładować elektrycznie poprzez zetknięcie gwoździa z naładowanym ciałem. Elektryczność poprzez gwóźdź i wodę dostanie się do środka naczynia i naładuje dodatnio lub ujemnie jego wewnętrzne ścianki.
Pojemność elektryczną butelki można zwiększyć pokrywając szkło od wewnątrz i zewnątrz folią przewodzącą prąd oraz przedłużając gwóźdź lub pręt w taki sposób, aby zetknął się z zewnętrzną warstwą folii.
