Meteoryty to tzw. skały z nieba, czyli kawałki pozaziemskich materii, które rozgrzewają się w chwili uderzenia w atmosferę ziemską. Meteoryty docierają do Ziemi codziennie, ale są na tyle małe, że spalają się w atmosferze. Większe z nich spadają szybko, że ściera się ich wierzchnia warstwa. Żeby meteoryt wytworzył krater musi być naprawdę duży.
Meteoryty zawierają w sobie pierwiastki promieniotwórcze, dzięki czemu można określić ich wiek. Robi się to za pomocą datowania radioizotopowego. Skład meteorytów jest różny i dzieli się go na różne kategorie - klasyfikacja meteorytów.
Pierwsze wzmianki o meteorytach pochodzą sprzed 2000 lat p.n.e. i zostały spisane na egipskich papirusach.
Najstarszy kamienny meteoryt znajduje się w szwajcarskiej miejscowości Ensisheim (Alzacja), gdzie spadł on 16 listopada 1492 roku. Zauważył go chłopiec wędrujący przez pola. Meteoryt wbił się w ziemię na głębokość 1,5 m, ale następnego dnia go wydobyto i zważono - ważył on 127 kg. Obecnie meteoryt można oglądać w hotelu de Ville w tym mieście. Tam też znajduje się tablica pamiątkowa z napisem: "Niewielu wie o tym kamieniu, Każdy coś o nim wie, Ale nikt nie wie dostatecznie dużo".
Jeśli chodzi o Polskę, to najwięcej meteorytów spadło 30 stycznia 1868 roku w okolicach Pułtuska. Było to około 100 000 małych kamieni padających jak deszcz, które rozsiały się na powierzchni 127 km2. Obecnie okazy tych meteorytów można oglądać w:
- Polskiej Akademii Nauk w Krakowie,
- Polskiej Akademii Umiejętności,
- Muzeum Ziemi w Warszawie - okaz ważący 8,10 kg,
- British Museum (Natural History) w Londynie - największy okaz ważący 9,09 kg.
Największym kraterem utworzonym przez meteoryt jest Diablo Crater, znajdujący się w Arizonie w USA. Od nazwiska odkrywcy zwany jest on też jako Krater Barringera. Ma on wymiary 1200 m (średnica) x 170 m (głębokość).
