Oniryzm to słowo pochodzące z greki i oznaczające sen. Ogólnie w literaturze polskiej jest to pewna tendencja do posługiwania się poetyką snu, gdzie oniryzm polega na przedstawieniu rzeczywistości na wzór sennego marzenia, ale też koszmaru, a nie na opisie snów.
W konwencji jaką jest oniryzm nic nie jest logicznie ze sobą powiązane, nie ma związku przyczynowo-skutkowego. Oniryzmu używano już w czasach starożytnych i wówczas dane osoby opowiadały o własnych marzeniach sennych innym słuchaczom. W późniejszych czasach nie był on już tak kultywowany, zaś na nowo narodził się w wieku XX. Oniryzm wyróżniał się takim przedstawieniem świata, by był on bardzo podobny do snu lub też koszmaru.
Ten kierunek był stosowany przez poetów surrealizmu, czyli nadrealizmu, głównie poetów Młodej Polski np.:
- Brunona Schulza, który w Polsce był prekursorem oniryzmu; oniryzm jest przedstawiony w utworze "Sklepy cynamonowe",
- Jerzego Szaniewskiego w spektaklach Teatru Snów,
- Franza Kafki ukazane w utworze "Proces", gdzie główny bohater zostaje skazany, ale do końca nie wie za co; poza tym fizycznie nie jest on w więzieniu, a może prowadzić normalne życie,
- Michaił Bułhakow ukazane w utworze "Mistrz i Małgorzata",
- Tadeusza Gajcy,
- Krzysztofa Kamila Baczyńskiego,
- Adama Mickiewicza w utworze "Dziady", gdzie oniryzm występuje we fragmentach takich jak: Sen Senatora, Sen Ewy czy Widzenie Księdza Piotra,
- Stanisława Wyspiańskiego w utworze "Wesele", gdzie są przeplatane sceny symboliczne z realizmem np. spotkanie z Chochołem czy Stańczykiem; poza tym osoby, które uczestniczą w weselu mają zwidy, wizje itp.
Motyw snu czy też poetyka snu, jaką jest oniryzm, ma za zadanie odsłonienie tajemnic zarówno przeszłości, przyszłości oraz teraźniejszości. Przedstawia on zaświaty widziane i opisane przez daną osobę.
