Geografia literacka jest przestrzennym układem kultury literackiej. Dzięki jej badaniu możemy poznać mechanizm recepcji oraz interakcji twórca-odbiorca.
W tego rodzaju geografii znaczenie ma lokalna i ponadlokalna sieć komunikacji, a także typ więzi kształtujących się na poziomie lokalnym i ogólnokrajowym. Jej typowym przejawem jest mitologizacja określonych rejonów np. kresów.
Prościej mówiąc geografią literacką nazywa się poznawanie danego rejonu miasta, kraju, państwa itp. poprzez poznanie jej korzeni i związków z literaturą jaka miała miejsce na tych terenach. Czasem może się to odbywać w postaci lekcji języka polskiego w terenie. Jest kilka książek związanych właśnie z tematyką geografii literackiej. Należą do niej takie pozycje książkowe jak m.in.:
- Ostrów pod znakiem pegaza - Witolda Banacha
- Wrocław. Literacka geografia miasta - Kamili Augustyn
- Geografia literacka Polski, czyli lekcje języka polskiego z plecakiem - Jana Owczarka
Geografia literacka opiera się o nauczanie, nie tradycyjne, gdzie uczniowie siedzą w ławkach przez 45 minut i się uczą, ale poprzez nauczanie laboratoryjne, doświadczalne, praca z jakimiś narzędziami, przedmiotami, które uczniowie mogą dotknąć, wypróbować itp. Uczniowie szybciej i lepiej się uczą, łatwiej przyswajają wiedzę, gdy mogą coś same zrobić, przeżyć, zobaczyć, doświadczyć. Dlatego tak ważne są tu np. wycieczki, wyprawy w różne ciekawe miejsca jak np. do muzeum, biblioteki, teatru, kina, do zakładu np. szewskiego, zwiedzanie zamku czy pałacu, biwak pod namiotem, zwiedzanie skansenu, ogrodu zoologicznego, botanicznego itp.
