Wszystkie znaki interpunkcyjne, które dziś znamy i których dziś używamy mają za zadanie uwidaczniać konstrukcję składniową zdania (jest to zasada gramatyczna) oraz dzielić tekst na dłuższe bądź krótsze pauzy (jest to zasada retoryczna).
Nasze zasady interpunkcyjne zostały przejęte z łaciny. Z niej też przejęliśmy alfabet. W czasach średniowiecznych zaczęto w tekstach stawiać punkty, czyli stosować interpunkcję - stawiać punkty w tekście. Zaczęło się to od wielkiej litery, która rozpoczynała cały tekst, jak i później oddzielała jedno zdanie od drugiego.
Dopiero sto lat później, prócz wielkiej litery na początku tekstu, zaczęto stosować również kropki, przecinki i skośne kreski (symbolizujące przerwy w czytaniu).
W czasach renesansu panowały również te zasady, z tą różnicą, że przed wielką literą stała kropka. Z biegiem czasu wprowadzono też dwukropek, którego jako pierwszy użył Kochanowski oraz nawias i znak zapytania.
W epoce baroku znaków interpunkcyjnych używano aż nadto, ponieważ chciano dany tekst podkreślić, wyeksponować. Wówczas też nie stawiano tylu kropek. W klasycyzmie natomiast moda była na stawianie wielu pauz w postaci dwukropków, cudzysłowów i przecinków. W czasach romantyzmu dwukropek oznaczał większą w czytaniu, średnik jeszcze większą, zaś kropka największą.
Czasy XIX wieku to dla filologów nie lada zadanie. Musieli oni w tekstach pozbywać się nadmiernej ilości znaków interpunkcyjnych. Ale byli też tacy, którzy tych znaków chcieli jeszcze dołożyć. Miał powstać tzw. "znak rozmowy", który miał wyglądać tak: =. W tym czasie wprowadzono również wykrzyknik.
Modernizm to czas, gdy powstały nowe znaki zwane: myślnikiem, pytajnikiem, wykrzyknikiem i wielokropkiem. Były one często powtarzane, podwajane, potrajane, by wzmocnić efekt danego tekstu. W kolejnych latach, idąc ze skrajności w skrajność, przyszła zachodnia moda na pisanie bez żadnych znaków. Uznawano wyłącznie podział na wersy. Jeżeli chcecie zobaczyć jakiś tekst z tego czasu, to zajrzyjcie do "Bram raju" Andrzejewskiego, gdzie pierwsze zdanie ciągnie się przez 126 stron!!! Ogółem zdania w tej powieści są tylko dwa, a drugie brzmi: "I szli całą noc". Tak więc cała powieść zawiera w sobie dwie kropki. Zasady interpunkcyjne, których używamy dziś, obowiązują od 1936 roku.
